Esperanto konceptiĝis kiel praktika rimedo por universala lingva egaleco. Kvankam la universaleco ankoraŭ malproksimas, la socia praktiko de la Esperanto-komunumo montras daŭrajn senkonsciajn klopodojn efektivigi lingvan egalecon, eĉ en eta skalo. Al malegaleco de lingvaj privilegioj respondas la unuarangigo de Esperanto en laŭeble multaj situacioj, kaj krome insistado pri fideleco al la denaska aŭ nacia lingvo. Tio nature kondukis la esperantistojn al esplorado kaj dokumentado de lingvaj rajtoj kaj al la aprezado de malgrandaj lingvoj. La problemon de malegala lingvolerteco la komunumo ne plene solvis, tamen reduktis ĝis minimumo per strukturaj kaj sociaj rimedoj; same konstateblas malrapida evoluo al pli egalecaj kutimoj en la lingvouzo. Kreskas solidarecaj rilatoj inter riĉaj kaj malriĉaj regionoj de la Esperanto-komunumo. Ĉar tiu tuta kompleksa praktiko evoluis el la simpla principo de lingva egaleco, povas esti ke la sukcesa uzado de Esperanto en organizaĵoj kiel UN postulus fundajn ŝanĝojn en ties organiza kulturo.
Language Policy and Linguistic Rights at the United Nations
Every international organization implements a language policy, whether explicitly codified or not in its internal regulations. However, no international organization succeeds in guaranteeing respect for all the linguistic rights implied in such policies. Except for the language services, neither multilinguism nor linguistic equality characterizes the work of international civil servants at the UN, nor are the official and working languages on a genuinely equal footing. The relative failure of language policy at the United Nations is due not so much to the complexity of the measures required to establish linguistic equality, but to attitudes and behaviour of the various international actors which are inconsistent with an effective multilingual regime.
Principes et pratiques dans la communauté espérantiste L’espéranto a été conçu comme un moyen pratique de réaliser l’égalité linguistique universelle. Bien que cette langue soit encore loin de l’universalité, on remarque dans les pratiques sociales de la communauté espérantiste une tendance inconsciente constante vers cet idéal, même à très petite échelle. On élimine les inégalités qui découlent de la situation privilégiée de cer- taines langues en faisant de l’espéranto la langue de préférence dans le plus de situations possible, et en accordant une grande importance à la fidélité envers sa propre langue maternelle ou nationale. C’est ce qui a conduit naturellement les locuteurs de l’espéranto à réaliser des recherches et de la documentation sur la question des droits linguistiques et à développer un haut niveau de conscience et de respect envers les langues moins répandues. La communauté n’a pas entièrement résolu le problème de l’inégalité des aptitudes linguistiques, mais elle l’a réduit au minimum par divers moyens linguistiques et sociaux; de même, on observe une lente évolution vers des formes linguistiques plus égalitaires. Des liens de solidarité se développent, dans la communauté espérantiste, entre les régions riches et les milieux plus pauvres. Comme cet ensemble de pratiques est fondé sur le simple principe de l’égalité linguistique, il se pourrait que l’adoption de l’espéranto par des organisations comme les Nations Unies requière de profonds changements dans leur culture organisationnelle.
Eldonloko:
"Al lingva demokratio - Aktoj de la Nitobe-Simpozio de Internaciaj Organizaĵoj Prago, 20-23 julio 1996", UEA , 1998
Eldonjaro:
1998
Paĝnombro:
4
Kreodato:
2010-10-05 19:01:50
Lasta redakto:
2011-01-10 22:14:17
Montroj:
52883
Dosieroj:
Elŝutoj de ĉiuj dosieroj sume: 25; Viaj elŝutoj: 0
.pdf
