Forumo

Kiel denaska anglalingvano usona, mi ne malofte devas fari tiajn decidojn. La problemo estas, ke la frazo enhavas precizigon, pri kiu multaj adeptoj evitas pro la "pezeco" de la esprimo aŭ pro tio ke ilia propra lingvo ne ebligas tian precizigon. Mi persone emus al:
"Li estus liberigota en 1945, sed tio ne okazis."
Solvo de la mult-silabeco estus "li liberigontus", sed tiaj verbigoj de participoj, kiujn Zamenhof malŝatis, sed prefere lasis al la uzantoj de la lingvo ne estas popularaj en la lingva komunumo. Similaj jam proponitaj aŭ probitaj koncizigoj ĝis nun ĝenerale ne akceptigis, kvankam ili estus taŭga ekspluato de la morfologia potencialo de la lingvo.
Kore salutas
Tukero

Leon
afiŝita je 2021-08-23 02:05:01
Dankon pro la kunpensado!
Mi dubis/dubas pri via solvo ("estus liberigota" kaj "estus liberigIta": Ĉu nur unu el ili eblas, ĉu ambaŭ?

Kore,

Leon

Unue mi pardonpetas pro mia misa “solvo de la mult-silabeco”, kvankam vi tion ne menciis: Mi intencis ne „liberigontis“, sed „liberigotis“. Sufiĉe da teoria „avangardeco“.
Due, mi ne miras pri viaj duboj. Unu problemo de tradukado estas la kunteksto, kiu ofte donas devian nuancon al la signifo. En via frazo la strukturo sugestias kondiĉon ne menciitan. La scio pri la kaŭzo de la ne-okazo efikas al la decido pri la preciza formo de la tradukaĵo.
He would have been released in 1945, but it did not happen.
Por mallonge reveni al la “avangardismo”, mi observis ĉe pli junaj uzantoj tendencon, kiu produktus: “Li estintus liberigita ...”. Tiu frazo liveras eble pli precizan nuancon.
Mi ĝojas partopreni denove en tia pensiga diskuto kaj anticipas vian reagon kun granda intereso.
Tukero

Leon:
Kvankam havante 47 jarojn mi ne vere estas juna,mi ŝatas la formojn verbradiko+intus. Mi trovis tiujn formojn, eble jam antaŭ 15-20 jaroj, se mi ne eraras, aŭ eĉ pli frue. Modere uzataj, ili tre konvenas en la ĉiutaga lingvo. "devintus" estas simila ekzemplo.
Kara Leon,
ĝuste pri tiu uzo de la int-participo mi estis demandita en mia iama funkcio kaj mi respondis post relego de la zamenhofaj "lingvaj respondoj" pri lia supre esprimita opinio. Mi estas konservema, sed ne purisma. Esplorinte seson de hindeŭropaj lingvoj, mi konstatas tre diversajn manierojn de esprimado de la samaj funkcioj en tiuj eĉ proksime parencaj idiomoj.
La verkintoj de la libroj kaj eseoj pri la participa demando devenas de diversaj subfamilioj de la hindeŭropa ĉeffamilio, krome eĉ de almenaŭ du aliaj lingvaj ĉeffamilioj, kaj tio efikas iliajn percepton de kaj aliron al la problemo.
Persone mi opinias ke necesas elĉerpi la tutan potencialon de la participa sistemo, sed tio devigas al objektiva klopodado harmoniigi la morfologion kun la semantiko de tiuj formoj.
La uzantoj de lingvo apartenas al ĉiuj tipoj de individua kaj socia vivo. Tial ankaŭ necesas harmoniigi la rilaton inter konciza kaj preciza esprimmanieroj. Ideale oni ŝatus kroĉiĝi al la "leĝo de neceso kaj sufiĉo". Tamen la pluraleco de la uzantoj ne permesas individuan decidon pri tio, kiu bezonas pli da koncizeco, kaj kiu pli da precizeco. Pri tio povas decidi nur la individuo mem. Elĉerpo de kompleta sistemo estas la ilo, kiun ĉiu pli malpli bezonas.
Pardonu pro la iom dika teorio mia, sed sentis la bezonon malŝarĝi tion, kiu cirkulas en mia kapo. Mi nun faros paŭzon por lasi vin relegi kaj atendos vian raporton pri la digestebleco de miaj klarigoj.
Salutas Tukero