Koran saluton,
mi ŝatus kontribui ne kadre de la origina temo
taksado, ekzamenado, pri kio diskutis pli frue s-ro Blazio, Katalin, Mark kaj aliaj, sed pri edukiteco kiel
akiritaj kutimoj (kaj Esperanto kiel ilo de ĝi). Tiu koncepto pri edukado, pruntita de franca jam forpasinta pedagogo Allan Kardec (Hippolyte Léon Denizard Rivail), estas aplikata en la lernejo ĉe kiu mi laboras.
Ofte gelernantoj tute spontane kunportas en la klasĉambron alilandaĵojn, kiujn ili akiris ekz. ĉe familianoj, kiuj iam vojaĝis en ekterlando, aŭ kiujn ili hazarde trovis en iu tirkesto. Ili venas al ni kaj gaje montras la trovitaĵon. Foje temas pri monero, poŝtmarko aŭ monbileto, foje temas pri libro en fremda lingvo aŭ eĉ pri markonketoj, kiel ni jam spertis. En tiuj okazoj ni tuj aranĝas ekspozicion, por ke gelernantoj el aliaj klasoj vidu. Ne malofte ili rakontas anekdotojn, travivaĵojn, kiujn ili mem havis ekterlande, aŭ kiujn spertis iu amiko aŭ familiano. Mi demandas min, kiel elvolviĝus en ili tiu inklino al fremduloj kaj scivolo pri fremdaĵoj, se ne estus Esperanto? Kiel elvolviĝus ĉe ili interesiĝo tia, kian ebligas Esperanto? En tiu senco la kontakto kun la lingvo
kutimigas ilin pensi pri aliaj popoloj, interesiĝi, esplori pri ili, kaj tio estas al ni
tre danka, pozitiva sperto 
.
