Forumo

Ĉu estus grava ”sakrilegio” se oni uzus la pluralan finoĝon (kiam temas pri pli, ol unu persono) por la persona pronomo de la dua persono?
Zamenhof aperte ne malpermesis uzi la pluralan finiĝon por la persona pronomo de dua persono.

Mi opinias, ke Z. faris multe pli gravajn, neraciajn ”atencojn”, malrespektojn eĉ kontraǔ sia propra Fundamenta Gramatiko, ol se oni distingus racie, per finiĝo, la pluralan personan pronomon disde tiu singulara. Esperanto estu ja pli preciza lingvo, ol ekz. la angla!

”Mi rimarkis, ke hieraǔ vi ne ĉeestis.” - se temas pri unu persono.
”Mi rimarkis, ke hieraǔ vij ne ĉeestis.” - se temas pri pli, ol unu persono.

”Mi vokas vin veni je la 16-a horo.” - se temas pri unu persono vokita.
”Mi vokas vijn veni je la 16-a horo.” - se temas pri pli, ol unu persono vokita.

”oni povas diri pri vorto "ni" estas superflua, ĉar sufiĉus 'Mij'. Same oni povas fari kun 'li' 'ŝi' kaj 'ĝi' ”
- - - - - - - - - - - - -
Sed mia celo ne estas ŝanĝi, aliigi ion, kio jam ekzistas, sed enkonduki ion, kio ankoraǔ ne ekzistas.

Pluralo por la pronomo de unua persono (”ni”) jam ekzistas, do ne meritas ŝanĝi ĝin.

Sed mi aprezas vian rimarkon pri lij, ŝij, ĝij, ĉar ”ili” estas nepreciza, kaj postulas kuntekston.

”Alvenis knaboj kaj knabinoj, kelka(j) kun siaj hundetoj. Lij ludis per pilko, ŝij kantis, dume ĝij saltadis ĉirkaǔ la geknaboj.”

”La singulara formo de Vi ekzistas kaj estas 'ci'.
Se vere vi volas distingi singularo de pluralo uzu tiun.”
- - - - -

Tamen mi devas korekti vin: ”ci” estas la senpera/senĝena pronomo de dua persono (ofta formo en multaj eǔropaj lingvoj), dume ”vi” estas transprenita el lingvoj, kiel ekz. la angla. ”Vi” estas la komuna formo, kaj por la senpera/senĝena alparolo, kaj por tiu estimiga, ĉu singulare, ĉu plurale.

Tio estas Esperanta propraĵo, ke la senpera/senĝena pronomo de dua persono ”ci” ne havas pluralan formon. Sed ekz. en la hungara lingvo la senpera/senĝena pronomo de dua persono havas formojn, kaj por singularo, kaj por pluralo: ”te”, respektive ”ti”, dume la estimigaj formoj estas: ”ön”, respektive ”önök”.

Mi ofte dum kompilado sentas bezonon pri pluralo de ”vi”. Sen pluralo de ”vi” necesas pliklarigi la mesaĝon: ”Vi ĉiuj ricevis mesaĝon.”

”Do, ĉu ni akceptas Esperanton kiel ĝi estas aŭ ĉu ni volas agordigi ĝin al nia nacia lingvo?”
- - - - - -
Ne temas pri emo ĝustigi E-on al iu ajn etna lingvo, sed temas pri aldoni tion, kio necesas, sed tamen mankas.

”Kial ĉiam pensi ke E-o ne estas kompleta/bona kaj deziri aldoni proprajn ideojn?”
- - - - - -
Mi ne nur pensas, ke E-o ne estas kompleta, sed mi ja spertas tion.

La temo de la fadeno estas interesa al mi, ĉar en mia gepatra lingvo (en la finna) ekzistas pronomo "sinä" (= ci). Do, mi ie antaŭe proponis jene (kaj mi nun iomete perfektigis mian proponon):

Personaj pronomoj (eo – fi)
mi – minä
ci – sinä (temas pri ci-dirado)
li – hän (mies, poika, …)
ŝi – hän (nainen, tyttö, …)
ŝli – hän (temas pri ŝi aŭ li)
ĝi – se

ni – me
Vi, vi – Te, te (temas pri vi-dirado)
vij – te (temas pri pluraj homoj)
ili – he, ne
  lij (temas pri pluraj viroj, …)
  ŝij (temas pri pluraj virinoj, …)

si – (rerfleksiivinen) Ŝi lavas sin – Hän peseytyy.
oni – (passiivi) Oni diras, ke … – Sanotaan, että…

Vortareto (fi – eo)
minä [mi.næ] – mi
sinä [si.næ] – ci
hän [hæn] – li, ŝi; ŝli
se [se] – ĝi

me [me] – ni
te [te] – vi, vij
he [he] – ili (lij, ŝij)
ne [ne] – ili

mies [mjes] – viro
poika [poj.ka] – filo, knabo
nainen [naj.nen] – virino
tyttö [tyt.tø] – filino, knabino

sanoa [sa.no.a] – diri → Sanotaan, että… – Oni diras, ke…
että [et.tæ] – ke

N.B: La akcento en la finna lingvo estas ĉiam en la unua silabo de vorto.

Parenteze, mi uzas la esperantlingvan vorton "vi" kiel ”вы” en la rusa, ”vous” en la franca kaj ”ni” en la sveda lingvoj ktp. Alivorte, mi ne uzas ĝin en la singularo, kvankam la vorton ”ci” mi uzas tre malofte. – Sed, sed en la finna mi uzas la vorton ”sinä” (= ci) tre ofte.