Diplomlaboraĵoj

Esperantismo, la faktoro de internacia edukado

Edukata individuo eliras el sia "nebulscia" stato dank' al diversaj faktoroj. Unu el tuij estas la Internacia Lingvo, kiu- krom la difinita scipovo interkompreniĝi kun reprezentantoj de aliaj etnoj- donas la ŝancon alproprigi elekteblajn elementojn de alies kulturo. Tiel ĝi kunformas la personecon de individuo.

La lingvo Esperanto kaj ĝia internacia signifo

Dosiero alŝutota.

Efikeco de kognitiva metodo en la unua jaro de instruado de la Esperanta lingvo en la postlernejaj okupoj

I- unua volumo: 222 paĝojn, 255 postskribojn. II.-dua volumo: 215 paĝojn, 98 postskribojn. La disertacio enhavas: 485 bibliografiaĵojn (librojn, artikolojn ktp) 39 aneksaĵojn (tekstojn, matematikajn tabelojn, demandarojn ktp). Celo de mia esploro estis analizo de rilatoj inter modelo kaj proceduro dum la lernado laŭ la kognitiva instrumetodo.

Aŭtomata tradukado de Esperanto al la pola lingvo

La viva genro preter akordo: interagoj de semantiko kun sintaksa rolmarkado

Post skiza prezento de kelkaj genraj sistemoj, inkluzive de la Esperanta, oni enkondukas la nocion viva genro kaj ĝian subspecon persona genro. Montriĝas, ke la rusa kaj pola aferstatoj rilate vivan aŭ personan genron sufiĉe malsamas, ĉar sur fono de alomorfa abundeco, rezultanta el la kunfandiĝo de deklinaciaj paradigmoj, la diversaj slavaj lingvoj sendepende konstruis al si novan genran sistemon. Estas konjektite, ke la bezono distingi inter subjekto kaj objekto (pli precize inter aganto kaj priagato), konservante la vortordan liberecon, estis motoro de la genezo de viva genro en slavaj lingvoj. Tio kondukas al pli detala studo de la ĉefaj argumentoj de transiraj kaj netransiraj verboj, do al la diversaj sintaksaj tipoj de lingvo, i.a. ergativa kaj akuzativa, kaj al studo de la manieroj marki la argumentajn rolojn. Oni rimarkigas, ke markado povas montriĝi parta, pro diversaj kialoj: morfologia en Esperanto, vortorda en Ido, aŭ kondiĉita de vivanteco aŭ personeco en pluraj aliaj lingvoj. Aldone, unu sama lingvo povas partopreni en pluraj tipoj, i.a. okaze de tippartigo kondiĉita de vivanteco. Oni poste prezentas la hipotezon pri ergativeco de la pra-hindeŭropa lingvo, kiu hipotezo baziĝas sur specifaĵoj de tiu rekonstruata lingvo kompare kun la akuzativ-tipa ŝablono. Oni prezentas ankaŭ la sufiĉe novan refuton al tiu hipotezo, bazitan sur tipologia argumento, sed montras, ke la refuto disfalas, unue pro uzo de speciale fasonita lingva universalaĵo, kaj due pro la premiso, ke se ergativ-tipa, la pra-hindeŭropa devis manifesti tipologie nenie atestitan tippartigon: la konduto de aĵgenraj nomvortoj ja ne devenas de iu tippartigo, sed estas reale motivita de semantika-sintaksa embaraso, trovebla ankaŭ en aliaj lingvoj, inkluzive de Esperanto. Tia embaraso povas fonti el substantiva deveno de la verbo. Sume la prelego substrekas la sintaksajn efikojn – preter akordo – de la semantika trajto vivanteco, manifestiĝantajn ne nur en lingvoj kun specifa viva genro aŭ subgenro.