Forumo

Dankon, kara Yutte, estas grave scii tion antaŭ la UK en Kopenhago, por ke ni ne misvojiĝu....

Jen mia voĉdono: Mi uzas kaj akceptas ambaŭ sistemojn depende de la situacio. Pravigo: Lingvoscienco, aŭ Lingvistiko, se oni preferas, laŭ Eugenio COSERIU (kaj aliaj), opinias, ke sistemo, normo kaj uzo certe iam ekvilibriĝos kaj kongruos. UJo-a formo estas Fundamenta. Bone. Io-a formo uzatas ĉiutage kaj kontraŭstaras nek sistemon nek normon. Do la bona sugesto estas libere uzi ambaŭ ĝis tiam, kiam unu el tiuj formoj plipezos. Kiu tion decidos, se ne la uzantokomunumo?

Kompreneble, Bert, formojn kiuj estas tre establitaj oni ne povas ĝenerale uzi por moki. Se vi pravas, dirante ke Eŭrolando estas senĝene uzata de Francoj kaj Germanoj, do tiam en tiu kazo la Britoj, kiuj en la plimulto trovas tute komika la uzo de komuna mono por landoj kun tute diversaj ekonomioj, eble devus moke diri Eŭroio, aŭ Eŭrujo. Tamen la resonanco inter Mirlando kaj Eŭrolando tre tentas al la Brita orelo.

Almenaŭ, ĉar landnomoj plej ofte ne inkuzivas la morfemon 'lando' en la nomo, tiam potenciale formoj kun 'lando' malfermas la vojon al malestimaj kaj mokaj nomoj.

Laǔ mi ne estas konsilinde uzi vortojn, kiuj ne estas vaste konataj laǔ la sama kompreno fare de ĉiuj lingvouzantoj.
”Esperantolando” sugestas *certan* landon, kie la ŝtata (oficiala) lingvo estas Esperanto.
En lingvoj, en kiuj ekzistas multegaj nefiksitaj nocioj, konvencioj (kiel ekz. en Esperanto), estas danĝere propradecide ekuzi vortojn, kies ĝustan komprenon konas nur la enkondukinto.
Ofta misaĵo (eraro) kaze de Esperanto-parolantoj estas transmeti el ŝtatlingvo al Esperanto tiajn vortojn, kiuj en ŝtatlingvo jam ricevis certan apartan komprenon (kiu kompreno ne nepre dedukteblas el si mem), sed kiuj vortoj ne donas en esperanto unusencan komprenon por adresito.

Esperanto estas, kaj laǔ mi ja devas esti/resti skemeca planlingvo, sen multaj idiomaĵoj, por esti facile lernebla. Oni devas akcepti kompromison: Esperanto aǔ formiĝu natureca lingvo, plena per unuvortaj esprimoj (sed malfacile, longdaǔre lernebla), aǔ restu skemeca, facile lernebla, sed tiukaze oni devas akcepti tion, ke multajn esprimojn eblas traduki nur plurvorte.
Sekve, ni parolu pri lando en kiu uzatas Esperanto, anstataǔ la miskomprenebla ”Esperantolando”.

La ujo-formo estas evidente pli praktika:

- ĉar la sistemo io/ano vere ne estas sukcesa (vidu: Bolivio/boliviano, Italio/Italo, Brazilo/brazilano, Pollando/polo, Irlando/irlandano).

- laŭ mia kompreno ĝi solvas praktike la landnomojn devenintajn de la popolo. Tio estas de la popoloj kiuj ekzistis antaŭ la landoj. Tio tre oportunas por internacia regula lingvo. La ceteroj ne gravas.

- la ujo-formo ne tiom bezonas akompani naciajn lingvojn, kiam la regulecon kompensas la diversecon (igi/iĝi, korelativa tabelo, la pronomoj kaj regulaj verboj pravigas tion).

- konsekvence tio helpas klarigi kial estas lingvoj kiuj ne havas propran nomon kiel: esperanto, volapuko, latino... Certe lingvo kiu ne havas propan nomon (a-finiĝata), havas originan popolon, kaj tiu popolo eble starigis landon/regionon identigeblan per -ujo. Tiel estas tre pli facile kompreni kaj pli konvena por internacia lingvo kiu devas havi pli da regulecon.

- kurioza kazo estas escepte espreantujo/esperantisto/esperanto. Sed ĉio estas specialaĵo, kaj ni bone sciias pri!

- ne ekzistas formo komika sed malkutima. Ĉu vi jam provis paroli pri -ujo/io, apenaŭ ordinara ĉe ni, al neesperantisto?