Forumo
Temoj / Pri edukado.net / Voĉdonu pri la landonomoj!
Bonvolu unue legi la suban klarigon kaj nur poste voĉdoni!
 |
 |
 |
Pri landnomoj:
Oni kutimas prinomi landojn laǔ tiu popolo (etno, havantan specifan lingvon, kulturon), kiu reprezentas ie plimulton inter etnoj. Dum jardekoj povas okazi, ke la plimulto ŝanĝiĝas, aǔ per intenca koloniigo, aǔ per natura koloniiĝo, aǔ/kaj superaveraĝa reproduktiĝo. (kiel ekz. en Kosovo). Tamen, la plej multaj landoj gardis siajn originalajn etnoin laǔ lingvo, kulturo. Distingi landojn per finiĝo aldonita al etnonomo, ne estas konvena solvo por planlingvo, kiu klopodas esti skemeca, racia. Se la lasta(j) literoj de la etnonomo similas al finiĝo, povas estiĝi konflikto, se ekzistas samnoma regiono, urbo, ktp.: Vidu sube: brazilo [etno], Brazil-io [lando ]. Sed ja ekzistas la urbo Brazilio! - tial oni ŝanĝis la landnomon al Brazilo. Sed ”brazilo” indikas etnon kaj braz-il-o ilon por luti. Ne kredu, ke majusklo helpas, se la frazo komenciĝas per brazilo...  Necesas uzi on ”brazilano”, sed neniam on ”rumanano”! Ĉu vi perceptas, kiom komplikiĝis la aferoj pro ne sufiĉa prilingva antaǔplanado? ”Brazilo” estas nek laǔ ”-ia”-a , nek ”-uj”-a disting-sistemo. Tio neniun ĝenas... Ujo indikas recipienton (inkujo, lavujo, ktp), do prinomoj kiel Hungarujo, Brazilujo, ktp. estas, aǔ ridindaj, aǔ malkovras malriĉecon pri la planligva esprimpovo. Necesas gardi la finiĝon -uj por recipiento, kaj uzi unuece vortokunmetadon per -land-o. Ankaǔ en la hungara lingvo ekzistas la du solvoj: finiĝa kaj vortokunmeta (nomo + ”-lando”), sed la hungara lingvo ne intencas esti skemeca, racia (milde dirite! ).Simile nekonvena estas ankaǔ la uzo de -ej por indiki areon, sur kiu troviĝas io: ”herbejo”. Se -ej povas indiki areon, sur kiu troviĝas similspecaj kreskaĵoj, ekz. herboj, tiukaze ĝi povus indiki ankaǔ areon, sur kiu troviĝas arboj (arbejo, ne arbaro, ĉar multaj faligitaj arboj estas aro de arboj, arbaro), aǔ landon, do areon, kie troviĝas simil-etnaj homoj. Estas malfacile, eĉ neeble krei tiom da finiĝoj, kiom da determinoj oni bezonas. Tial la planlingvo ne devus persisti tiom neŝanceleble pri finiĝoj. |
 |
|
|
Etnolingvoj estas ŝarĝitaj per multegaj tradicioj, esceptoj, sed Esperanto devas funkcii simple kaj efike!
Malgraǔ tio, ke la finiĝo ”-io” konfliktas kun la finiĝo de la propra nomo de urbo Brazilio, iuj tamen decidis pluvivigi la konflikton, kaj anstataǔ decidi pri Brazillando, ili kreis la landonomon Brazilo, kiu konfliktas kun la etnonomo brazilo! Estas evidente, ke ne estas saĝe uzi la formativon ”-uj” por tute aliaj celoj, kiel ekz.: ”Hungarujo”, ”pomujo”. Simile, pro la sona kaj skriba konflikto kun finiĝo de propra nomo, ĝis nun malcertuloj, ŝanceliĝemuloj foje uzis nenian finiĝon por indiki iujn landojn: ekz. Canada ne iĝis Kanadujo aǔ Kanadio (eble ili timis Dion! ), sed simple Kanado. Qatar ne iĝis Katarujo aǔ Katario, sed simple Kataro! (kiel malsano! - estas interese, ke neniu pensis pri Kanadlando, Katarlando. Kie postrestis konskvenca pensmaniero ĉe Esperantistoj? La plej saĝa, kaj senriska solvo estas aldoni al la specifa propra nomo de la respektiva lando, la vorton ”lando”: Nederlando, Germanlando, Franclando, Hungarlando, Islando, Norveglando, Svedlando, Brazillando, Svislando, USAlando (aŭ pli bone: USAlandaro), ktp. |
 |
|
|
Jes...
Rusujo, pomujo.... Bv. kompari kaj decidi |
 |
Eble ion mi miskomprenas, sed laŭ mia scio Brazilo tute ne estas etno: Brazilo estas lando. Kaj do la formulo
"tial oni ŝanĝis la landnomon al Brazilo" estas iom malĝusta, aŭ minimume ĝi estas tre facile miskomprnebla.
|
|
|
|
|
